Minutenlang sta ik naar mijn eigen reflectie in de spiegel te staren. Ik ben er wel, maar ik voel het niet. Ik ben leeg van binnen.
Ik voel de warme tranen over mijn gezicht stromen en proef de zoute smaak wanneer ik over mijn lippen lik. Het houdt niet op, de dikke zwarte masacaratranen blijven uit mijn ogen vallen. Mijn ogen prikken. Ik krijg geen lucht meer. Ik klamp me vast aan de wasbak. Schreeuwen wil ik, overstuur en schokkend huilen… maar het is stil. Alles zonder geluid. Het lijkt wel een film die je op mute zet, een mond die opengaat om te schreeuwen, schokkend gehuil maar alles in total and utter silence.
Boos veeg ik de tranen van mijn gezicht, zet de muziek hard aan en doe mijn kamerdeur op slot. Ik zak ineen voor mijn kamerdeur. Daar zit ik dan, onbedwingbaar te huilen. Waarom blijven die tranen komen? Stop nou! Ik kan niet meer, help me dan. Ik haat dit, ik haat dit zo. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven. Was ik maar…
In mijn handen heb ik een paperclip, zal ik het doen? Ik stroop mijn mouw omhoog en ontvouw de paperclip zodat de scherpe punt uitsteekt. Voor een milliseconde verschijnt er een lach op mijn gezicht… één keer diep ademhalen en de meest extreme pure woede ontlaadt zich. Zo hard als ik kan begin ik te krassen… kras… kras… kras… kras… Het doet pijn, ik sluit mijn ogen en voel de paperclip over mijn pols en arm heen en weer gaan. Het brandt, het schrijnt, het gaat allemaal zo snel.
Zachtjes open ik weer mijn ogen en ik veeg mijn tranen weg. Ik kijk naar mijn arm en heb in de andere hand nog steeds de misvormde paperclip. Ik zit daar maar, verdoofd te staren naar wat ik heb aangericht. Het is rood, vol met krassen en ik zit te wachten totdat het komt.
Langzaam heel langzaam ontstaat er bij een aantal krassen wat bloed. Mooi rood helder bloed, ik slaak een zucht van opluchting en er verschijnt een grijns op mijn gezicht.
Slim genoeg om geen littekens achter te laten en hard genoeg om dagenlang schrijnende pijn te hebben. Maar wat is dit fijn, geen woede meer alleen maar pijn heerlijke pijn. Ik haal mijn make-up van mijn gezicht en ga moe maar voldaan voor de tv zitten alsof het een dag is als alle andere.
Pokerface, nothing happened.