Daar stond ik dan voor de spiegel mijn mascara laagje voor laagje op mijn wimpers aan te brengen, volledig geconcentreerd met mijn tong een klein stukje uit mijn mond. Buiten is het al donker en zelfs binnen voel ik de kou tot op mijn botten, bah wat haat ik winter. Ik kruip zowat in de spiegel terwijl ik de rest van mijn make-up aanbreng, wat een dramatisch licht om je op te maken. De gedachte dat ik toch echt eens betere verlichting voor bij mijn spiegel moet aanschaffen, spookt even door mijn hoofd.
Fuck my life, hij lijkt totaal niet op zijn foto’s.
Ik kijk op de klok en zie dat ik nog maar vijf minuten de tijd heb voordat Thomas er is. Hij wilde me persé ophalen voor onze date. Eigenlijk heb ik dat liever niet bij mensen die ik van tinder ken, je weet nooit of iemand je vervolgens ontvoerd en opsluit in één of andere Dutroux kelder. Daarnaast wil ik al helemaal niet dat ze weten waar ik woon. Achja dacht ik, wat kan het voor kwaad? Ik praat al een maand met hem via tinder en WhatsApp, moet kunnen. Voor de zekerheid spreek ik een paar straten verderop af zodat hij mijn adres niet heeft. Ik rits nog snel mijn zwarte enkellaarsjes dicht, trek mijn warme winterjas met bontkraag aan en pak mijn handtas. Ik ren de trap af, struikel half over mijn veel te hoge hakken en sprint de deur uit. Een combinatie van snelwandelen en rennen om net iets te laat een paar straten verderop te arriveren. Daar zie ik een grote beige auto met geblindeerde achterramen staan. Ik loop er naartoe en trek het portier open. Daar zit hij dan, de jongen met wie ik al een maand zit te kletsen. Thomas kijkt me aan, althans ik denk dat hij me aankijkt. Met zijn linkeroog kijkt hij me recht aan en zijn rechteroog kijkt rechts naar boven, hmm hij kijkt scheel en ik probeer mijn lach in te houden. Oh wat ben ik erg! Fuck my life, hij lijkt totaal niet op zijn foto’s. Wat ben ik blij dat ik van te voren heb gezegd dat ik het niet laat ga maken. Dit zeg ik standaard zodat ik lekker op tijd naar huis kan wanneer de date tegenvalt.
We rijden richting het centrum en ik navigeer hem naar een goedkope parkeergarage. Hij praatte aan één stuk door en bleef maar ratelen, volgens mij was hij stikzenuwachtig. En toen gebeurde het, daar reed hij dan met zijn beige auto met geblindeerde achterramen. Ofja, zijn auto was het niet. Het was de auto van zijn vader. Hij reed enkele lege parkeervakken voorbij en bleef maar steeds een verdieping hoger gaan. Aangekomen op één van de laatste verdiepingen wilde hij achteruit inparkeren naast een mooie zwarte auto. BAM!! Ik hoorde een knal en voelde dat de auto abrupt tot stilstand kwam. Hij ramde zo de glimmende, net gewassen, mooie zwarte auto naast ons. Dit ga je niet menen dacht ik, serieus?
Een aandoenlijk bejaard stel liep voorbij de auto waar wij allebei geschrokken inzaten en stonden aandachtig te kijken. De auto naast ons, was niet zo mooi meer. Een grote witte kras aan de zijkant van de auto, waar hij enkele seconden daarvoor nog glimmend zwart was. Thomas griste snel een papiertje uit het dashboardkastje en noteerde zijn gegevens. Hij gooide zijn portier open, liep naar de auto die hij zojuist geramd had en legde het briefje onder de ruitenwisser van de auto naast ons en ging weer in de auto zitten. Het bejaarde stel was blijkbaar gerustgesteld dat Thomas een briefje achterliet en zij strompelden hand in hand weg. Er ging van alles door me heen maar hij was tenminste een fatsoenlijke jongen die een briefje achterliet wanneer hij schade aan iemand anders zijn voertuig had veroorzaakt. Maar nu komt het …
Nee, dit gebeurt echt niet. Ik wil naar huis!
Alsof het nog niet erg genoeg was dat Thomas van de zenuwen (of omdat hij beter mee kan doen aan de slechtste chauffeur van Nederland) een auto ramde, stapte hij zodra het bejaarde stel uit het zicht was de auto uit, pakte het briefje onder de ruitenwisser vandaan en gooide het weg. Hij stapte snel weer in de auto en zei: ‘Ik ga dus echt geen briefje achterlaten’. Hij startte zijn vaders auto, reed verder de parkeergarage in en parkeerde de auto ergens anders. Are you kidding me? Ik was flabbergasted en zat met wijd opengesperde ogen in de bijrijdersstoel. Nee, dit gebeurt echt niet. Ik wil naar huis!
Mijn gedachten vlogen alle kanten op. Kan ik het maken om te zeggen dat ik wil gaan? Fuck, waarom ben ik niet met mijn eigen auto gegaan. Ik laat me nooit meer door iemand ophalen voor een date! Kom op, even doorbijten. Een uurtje hou je best vol, het is zielig wanneer je nu gelijk naar huis wilt gaan.
Thomas deed net of er niets aan de hand was en stapte de auto uit, klaar om op date te gaan. Ik, ik kon niet wachten totdat deze date voorbij was. Daar liepen we dan, naast elkaar naar een Ierse pub om een drankje te doen. Thomas bestelde twee cola en we namen plaats op een bank.
Ik dacht dat ik veel kon praten, maar Thomas… daar kwam ik zelfs niet tussen. Behalve zijn uiterlijk die totaal niet op de foto’s leek, correspondeerde zijn innerlijk ook niet met hoe hij zich de afgelopen maand had voorgedaan op de app. Mijn mond viel nog net niet op de grond van verbazing toen hij vertelde dat hij drie keer bijna dood was gegaan door in het buitenland bijna een ravijn in te rijden omdat hij dronken op een quad zat, tijdens een dronken ruzie bij een café bijna werd doodgeslagen en.. hmmm het derde weet ik niet eens meer. Toen ik dacht dat deze date niet erger kon, vertelde hij ook nog eens uitgebreid over zijn zelf in elkaar geflanste drugslab waar hij drugs fabriceerde. Nou, dacht ik, dit verklaart een hele hoop. Die gekkie zal vast te veel chemicaliën hebben ingeademd waardoor hij zulk gedrag vertoont en niet recht uit zijn ogen kan kijken.
Na één drankje gedronken te hebben, vond ik het tijd om naar huis te gaan. Thomas rekende de twee cola af en we liepen samen naar buiten richting de parkeergarage. Gadverdamme, opeens werd ik zeiknat. Het had die dag zo hard geregend dat er een plens stinkend water vanuit de dakgoot op mijn hoofd viel. Ook dat nog, Topdate!! Thomas maakte nog een grapje en zei: ‘Dat was eigenlijk voor mij bedoeld. Slechte karma vanwege het niet achterlaten van mijn telefoonnummer’. Haha grappig, not!
Thomas zette me thuis af, ofja een paar straten verderop en probeerde me te zoenen toen hij me gedag zei. Nee, dacht ik. Ik ga no way met jou zoenen! Ik wilde hem niet kwetsen en zei gewoon beleefd: ‘Sorry, ik zoen niet op de eerste date’.
Eenmaal thuis aangekomen, sprong ik gelijk onder de douche om het gore dakgootwater en de slechte date van mij af te spoelen. Het was nog steeds ijskoud en ik kroop na het douchen heerlijk onder de warme dekens.
Pling… een appje.
Het was Thomas om te vertellen dat hij weer thuis was.
‘Koud hé?’.
‘Ijskoud’ typte ik.
‘Ja, dan heb je er nog een man bij nodig hè 😉. Of een winterdeken hahahaha’.
Ohh mijn god, dacht ik…Dus ik typte: ‘Doe maar een winterdeken dan’.
Een paar dagen later appte hij: ‘Ben je je interesse verloren of is het toeval dat je me negeert’.
Ik besloot om gewoon eerlijk te zijn en stuurde: ‘Ja, ik denk gewoon niet dat we bij elkaar passen op die manier’ en ik hoopte dat het daarmee klaar was.
Alleen stuurde Thomas een zin die ik niet had zien aankomen: ‘Keek je daarom af en toe zo vies naar me?’. Uhmm… ik weet dat mijn gezicht altijd boekdelen spreekt, maar in dit geval dacht ik dat hij het gewoon niet goed kon zien omdat hij me toch al niet recht kon aankijken.
Thomas en ik hebben elkaar nooit meer gesproken.
* Om de identiteit van mijn date te beschermen, heb ik de naam Thomas als pseudoniem gebruikt.
Pingback: #2. Locatie delen - Lit your Life