What about you?
Je zou kunnen zeggen dat ik echt geboren ben voor het ongeluk. Ik stoot mezelf ontelbaar vaak en struikel over van alles en nog wat. Gelukkig lach ik er daarna wel het hardste om van iedereen.
Ik ben die kluns die zelfs wanneer ze gewaarschuwd wordt, nog een ongeluk creëert. Zo ook enkele jaren geleden toen ik op vakantie was op Rhodos. Mijn toenmalige vriend en ik bezochten een tempel en moesten een trap beklimmen die zo onregelmatig was als de pest. Op de terugweg naar beneden zei de man die ons een rondleiding gaf nog: ‘Pas op dat je niet valt of je enkel dubbelklapt op de trap’.
Mijn vriend zag het alweer gebeuren en pakte mijn hand vast terwijl ik de trap af liep. Eigenwijs als ik ben, liet ik zijn hand los omdat ik iets moois zag wat ik wilde fotograferen. Op het moment dat ik zijn hand losliet, verstapte ik me, klapte mijn enkel dubbel en lag ik languit op de trap. Tyfus, mijn enkel deed gruwelijk veel pijn. Twee oude vrouwtjes vroegen aan mij of het wel ging en ik knikte dat ik oké was. Ik deed mijn schoen uit en zag dat mijn enkel al een stuk dikker was. Mijn vriend was heel bezorgd maar ik begon gewoon keihard te lachen en zei: ‘Ja het zal ook eens niet, heb ik weer’. Ik strompelde verder de trap af en maakte alsnog de foto van het mooie uitzicht.
Ja het zal ook eens niet, heb ik weer.
Dit soort dingen typeren mij gewoon. Mijn vrienden weten niet beter dan dat ze mij regelmatig ‘auww’, ‘oehh’, ‘aahaahaah’, ‘O, nee’, ’Shit’ of ‘Fuck’ horen schreeuwen wanneer ik met ze aan de telefoon zit. Ik hou van bellen, soms wel urenlang. Ondertussen doe ik dan de was, ruim ik op of rommel wat in huis. Het is niet vreemd dat ik tijdens het bellen mijn teen stoot tegen de deurpost of tafelpoot, iets laat vallen op mijn voet, me snijd aan euhhh ja aan wat niet. Tsja, lit happens 😉
Zo ook vrijdagavond. Ik had heerlijk burgers gemaakt. Black angus burgers op een getoast burgerbroodje met cheddar, rode ui, bacon, sla, tzatziki en siracha mayo. Twizzler fries erbij en eten maar. Jammie! Ik had bij een vriend gekookt en hij vroeg of ik de planken even af wilde spoelen. Hij heeft zo’n kraan die je ook in de keuken van restaurants hebt. De slang kan je lostrekken en zo kan je heel gemakkelijk je borden en andere vaat schoonspuiten.
Ik dacht handig te zijn door de grote planken af te spoelen door de slang los te trekken. Maar zoals ik al zei… Ik ben een kluns en trok dusdanig hard aan die slang dat deze uit mijn hand glipte en de hele keuken natspoot. Dat resulteerde erin dat ik een droog shirt kon aantrekken, de vloer gelijk gedweild kon worden omdat deze zeiknat was en ik er een grote zooi van had gemaakt. ‘Ja, dat zal ik dan voortaan maar doen’ werd me medegedeeld. ‘Prima’, dacht ik. Dan hoef ik nooit meer af te wassen en ik heb echt een hekel aan afwassen haha.
Dat dus, een enorme kluns.
Ik ben er ondertussen wel aan gewend en weet niet beter. Ik zou het wel fijn vinden wanneer ik iets minder ongelukjes zou hebben. Mijn huisarts zal ook wel denken… daar komt ze weer. Ik had vorig jaar een hele erge infectie aan mijn ogen waardoor mijn visus ineens gedaald was van 100% naar 30% en ik was hiervoor onder behandeling van het ziekenhuis (het is inmiddels nagenoeg volledig hersteld hoor).
Maar omdat ik een pechvogel ben en echt een kneus, bleef het daar niet bij. Nee, ik moet wanneer mijn visus weer ver genoeg is gestegen, meteen gaan koken waardoor er een vetspetter recht in mijn oog komt en ik naar de huisartsenpost moet en met een oogpatch moet lopen voor 24 uur met een herstellende zalf. Wanneer de 24 uur voorbij is, schiet ik ook nog eens een elastiekje in mijn oog en een dag later wil ik een pistoletje dat net warm uit de oven komt doorsnijden en bammm schiet er zo een stukje van de harde buitenkant recht in mijn oog. Dat dus, een enorme kluns.
Pingback: Shit Happens - Lit your Life