Lars en ik kenden elkaar eigenlijk al jaren. Of ja, kennen? We wisten van elkaars bestaan omdat we in hetzelfde dorp woonden. Kende ik hem maar wat beter voordat ik hem naar rechts had geswiped op tinder. Ik doe niet aan spijt, maar wanneer ik wel aan spijt had gedaan dan stond Lars op mijn ‘ik heb spijt van deze mannen-lijst’.
Mijn zus Lara vierde haar verjaardag en nodigde ons uit. Ik vond het toch wel spannend om Lars voor te stellen aan mijn familie. Zeker omdat ik niet helemaal zeker wist of ik wel met hem verder wilde. Klein beetje ‘red-flag-alert’. Lars wilde graag mee en Lara was ook nieuwsgierig dus ik dacht ‘Waarom ook niet?’ Achteraf was hem meenemen de beste keuze die ik had kunnen maken omdat hij een jongen bleek te zijn die je dus echt totaal niet mee kan nemen naar je familie.
Normaal gesproken wanneer ik iemand echt leuk vind, maakt het me geen zak uit hoor wat anderen ervan vinden. ‘Dat is echt niets voor jou’. I don’t care! Mijn leven, mijn beslissing. Maar Lars, Lars was gewoon een geval apart.
Mijn nichtje Lynne vloog me om de hals toen ik aanbelde en we kregen gelijk een tour door de nieuwe woning van Lara en haar man Henk. Natuurlijk was mijn nichtje helemaal enthousiast over haar nieuwe kamer en alle geheime doorgangen waar ze zich kon verstoppen.
Mijn zus en haar man zijn echte Brabanders, dus lekker sociaal, open en gezellig. Het zou dus geen probleem moeten zijn voor Lars om zich hierin te mengen.
Het was wel zo’n echte oude mensen verjaardag. Iedereen in een kringetje om de salontafel en hapjes in het midden van de tafel. Henk was ondertussen druk bezig in de keuken om allerlei hapjes te pakken zodat deze op tafel gezet konden worden. Toastjes uit de verpakking, in een schaaltje en even op de keukentafel zetten zodat hij straks alles in een keer weg kon brengen naar de woonkamer. Henk moest nog even naar de voorraadkast in de gang en liep de keuken uit.
Je knipperde een paar keer met je ogen en poeff toastjes weg.
Op dat moment besloot Lars een kijkje te nemen in de keuken. Jammer genoeg bleef het niet alleen bij een kijkje nemen. Ook ik wilde richting de keuken lopen, maar plots bleef ik stokstijf staan van verbazing. Nee, nee, nee, nee, NEE! Wat doet HIJ nou?? Hij stond ongegeneerd het hele bakje toastjes wat op de keukentafel stond weg te vreten. Hij stouwde die toastjes stuk voor stuk in een rap tempo allemaal in die grote mond van hem. Binnen no time was dat hele bakje leeg. Het ging allemaal zo snel, het was net een goocheltruc. Je knipperde een paar keer met je ogen en poeff toastjes weg. Lars liep daarna naar buiten. Dit kan toch niet? Het was nog niet eens op tafel gezet voor de visite… wauw goede eerste indruk dit.
Net nadat Lars uit het zicht verdwenen was, liep de vrouw van mijn andere broer naar de keuken om wat hapjes naar de woonkamer te brengen. ‘Huh? Waar zijn de toastjes nou gebleven?’, hoorde ik haar nog zeggen. Plaatsvervangende schaamte, maar ik hield wijselijk mijn mond en deed net of ik ook niet wist waar ze waren gebleven.
Ik besloot ook even naar buiten te gaan om te kijken wat Lars aan het uitspoken was. ‘Zal ik hem aanspreken?’, dacht ik nog. ‘Nee, dat komt wel. Dit is niet het moment’.
In plaats van mijn familie te leren kennen en een beetje te socializen, vond Lars de glijbaan in de achtertuin een stuk interessanter. Hij heeft dan ook het grootste gedeelte van de verjaardag doorgebracht in de tuin. Ik heb hem echt proberen te betrekken bij gesprekken, maar Lars vond lekker spelen blijkbaar een stuk belangrijker. Wat moet ik ervan zeggen? Raar, tsja gewoon raar. Iets anders kan ik er niet van maken.
Ik vond het dan ook weer zo sneu om hem de hele tijd alleen te laten dus mijn dag bestond ook uit buiten in de tuin hangen. Gezellig zo samen met zijn tweeën een beetje op de glijbaan zitten… Not!
‘Nou, je gezicht zit een beetje onder’.
Henk had ondertussen lekkere kleine kippenvleugeltjes in de oven zitten. Guess what? Zodra Lars dat hoorde, kwam hij natuurlijk wel naar binnen want ja euhh eten. Lars en ik ploften op de bank. Henk kwam met de kippenvleugeltjes aanlopen en zei: ‘Voor ieder twee’.
Zodra de schaal op tafel stond, graaide Lars hoppa al het eerste vleugeltje uit de bak. Hij verorberde dat zielige kleine kippenvleugeltje als een hyena, die de laatste stukjes vlees van het karkas van een antilope probeerde af te scheuren. Alsof hij meedeed aan een eetwedstrijd waarbij je binnen een paar minuten zoveel mogelijk kippetjes weg moest werken. Nee Lars, je krijgt geen prijs wanneer je de snelste bent. We staan niet op de kermis! Deze keer was ik niet de enige die het zag, iedereen keek hem vol verbazing aan. Gelijk de tweede erachteraan enne een derde enne … je raadt het al. Toen er nog maar een kippenvleugeltje in de schaal lag vroeg Lars: ‘Wil iemand nog?’. ‘Euh, nee pak maar’, werd er gezegd. Lars peuzelde het laatste vleugeltje nog even snel op en slaakte een zucht van verlichting.
Waar iedereen zo netjes mogelijk probeerde te eten, met een servetje om te zorgen dat je niet helemaal onder zit, was Lars van mening dat het ook anders kon. Lars de hyena had zelfs nog nooit gehoord van een servetje. Het sap en kruiden van de kip zaten over zijn hele gezicht. Van zijn mond tot aan zijn oren. Serieus? Hoe dan? Zijn handen zaten uiteraard ook helemaal onder. Maar tadaa, daar had Lars een oplossing voor. Geen servetje of je handen wassen, maar iets wat gewoon top is om te doen de eerste keer op een verjaardag met je schoonfamilie. Vinger na vinger verdween in zijn mond zodat hij nog even de laatste beetjes kip van zijn vingers kon slurpen. Uiteraard met een bizar luid en onsmakelijk smakkend slurpgeluid wanneer hij elke vinger voldaan uit zijn mond haalde. Ik was verbijsterd.
Terwijl hij nog uitgebreid bezig was zijn vingers schoon te likken, besloten twee mensen dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze gingen netjes het rondje af om iedereen gedag te zeggen. Toen ze bij Lars aangekomen waren, haalde Lars het in zijn hoofd om de vrouw drie kussen te willen geven. Ik heb nog nooit iemand haar hoofd en hele lichaam zo snel naar achteren zien buigen met een blik vol afkeer. ‘Nou, je gezicht zit een beetje onder’. ‘Oh, hahah sorry’, zei Lars.
Bel de politie! Stalker-alert!!
Ik keek mijn zus aan met een dubbel gevoel. Een combinatie van aan de ene kant helemaal stuk willen gaan van het lachen en aan de andere kant wel door de grond kunnen zakken omdat ik die halve tamme mee had genomen.
Enkele dagen later bleek Lars behalve totaal geen manieren op een verjaardag te hebben ook geen manieren in een relatie te hebben. Hij hield er namelijk van om naast een relatie met mij ook gezellig contact te hebben met twintig andere vrouwen waar hij heerlijke ‘seks-snaps’ mee over en weer stuurde. Ik hoop voor die vrouwen dat hij geen seksueel getinte filmpjes heeft gestuurd waarop hij aan het eten is. Of ja misschien vinden die vrouwen dat wel lekker… fingerlicking good 😉
Ik heb Lars gedumpt natuurlijk. Aan zijn respons te merken was Lars het er niet mee eens. Iedere dag tientallen keren bellen, dagelijks een paar keer langs het raam van het kantoor waar ik werkte lopen en natuurlijk verdorde rozen door mijn brievenbus gooien en enge brieven schrijven. Bel de politie! Stalker-alert!! Wat ben ik blij dat ik daarna verhuisde zeg.. Dag Lars 😊
Je kan natuurlijk onder deze post reageren, maar ik zou het ook leuk vinden wanneer je een reactie achterlaat op mijn ♥ ↠ Instagram
Image by Peggy und Marco Lachmann-Anke from Pixabay